ابزار مذهبی وبلاگ

شهید «اسماعیل سریشی» در آذر 1365 در شهرک «ولیعصر(عج)» همدان متولد شد. که مصادف با شب عید قربان بود و به همین علت، خانواده نام اسماعیل را برایش انتخاب کردند. تحصیلات ابتدایی و راهنماییاش را در مدارس محله گذراند و دیپلم فنیاش را در رشته مکانیک، در شهریور سال 84 از هنرستان «شهید دیباج» اخذ کرد.
از کودکی در مراسمهای مذهبی شرکتی مستمر داشت و از بسیجیان فعال بود. حضور چشم گیری در جلسههای قرآن و هیئت های مذهبی؛ به ویژه مراسم اعتکاف داشت. مدتی نیز جزو ستاد دانش آموزی نماز جمعه همدان بود.

ارادت خاصی به حضرت اباعبدالله الحسین(ع) داشت و از مداحان هیئت «خاتم الانبیا(ص)» بود. از آنجایی که عشق خدمت به نظام مقدس را در سر داشت، در آذر سال 85 به استخدام نیروی انتظامی در آمد و لباس مقدس خدمت به تنها نظام شیعی در جهان را بر تن کرد. دوره آموزشی را در مشهد مقدس سپری کرد. پس از پایان دوره آموزشی، در منطقه زاهدان، یگان 112 لار، با پست سازمانی کمک متصدی خودرو و نقشه برداری مشغول به انجام وظیفه شد؛لحظه شهادت
روزهای آخر سال بود و با توجه به سابقه خرابکاری گروهگ عبدالمالک ریگی، موسوم به «جندالله» در این موقع از سال (جنایتهای تاسوکی، دارزین و.. . ) یگان ما مأموریت داشت تا در چند نقطه از مرز انسداد داشته باشد. روال کار به این صورت بود که شیفتی، به منطقه اعزام میشدیم. نوبت شیفت اسماعیل که منجر به شهادتش شد، یک روز پیش از درگیری بود، اما به علت کاری که برایش پیش آمد، نتوانست آن روز برود. فردای آن روز با هم به منطقه اعزام شدیم و در نقطهای که قبلاً مشخص شده بود، مستقر شدیم. نیم ساعتی نگذشته بود که صدای بیسیم ها بلند شد، به ما اطلاع دادند که در مجاورتمان، در منطقه های که «پل شکسته» نام دارد، حدود 50 تا 60 نفر مسلح قصد ورود و ایجاد ناامنی در خاک عزیزمان ایران را دارند و هر لحظه امکان درگیری با بچه های ما وجود دارد. بعد از اعلام آمادگی و انجام هماهنگی لازم، به اکیپ ما اجازه دادند که به کمک بچههای اکیپ پل شکسته برویم. نقطهای که ما مستقر بودیم، ارتفاع بلندی داشت. وقتی با اینکه اسماعیل گرینوف دستش بود و سلاحش نیمه سنگین هم بود، زودتر از بقیه بچه ها از ارتفاع پایین آمد و سلاحش را مسلح کرد. ماشین آمد و همگی به سمت پل شکسته به راه افتادیم. تقریباً در فاصله سیصد متری پل شکسته از ماشین پیاده شدیم تا با احتیاط و آمادگی بیش تری بقیه مسیر را پیاده برویم. چند لحظه بعد، چند نفر را دیدیم که با لباسهای محلی از داخل شیار به سمت پاکستان در حال فرار هستند. موقعیت ما نسبت به آنها مرتفع تر بود. از همان جا درگیری شروع شد. درگیری بسیار شدید بود و تیرها مثل فشفشه از بالای سر و کنارمان رد میشدند. در همین حال، من اسماعیل را میدیدم که مثل شیر میغرد و با شجاعت خاصی هم با تیربار گرینوفش تیراندازی میکند و هم بعضی وقتها به پشت ماشین رفته و با دوشکا تیراندازی می کند. واقعاً ترس و خستگی دو واژه نامفهوم برای اسماعیل بودند. درگیری کم کم داشت طول میکشید، هرکدام از بچه ها هم مشغول درگیری بودند و خیلی حواسمان به دوستان نبود. یک دفعه چشمم به اسماعیل افتاد که زمین افتاده است. سریع رفتم بالای سرش، تیر به پهلو و پایش اصابت کرده بود و خون زیادی داشت می رفت. با آن حالش به ما روحیه می داد و میگفت، با یاری و امید به خدا، ما موفق می شویم.

کمی که از حجم درگیری کاسته شد، اسماعیل را برداشتیم و سوار ماشین کردیم. یکی از بچه ها هم که می خواست اسماعیل را بلند کند و توی ماشین بگذارد، تیر به دستش خورد و زخمی شد. به هر زحمتی بود، اسماعیل را از منطقه خارج کردیم و به بیمارستان رساندیم.
چند روزی در بیمارستان بستری بود. چند سری با بچه ها به ملاقاتش رفتیم. هر وقت که می گفتیم می خواهیم به خانواده ات خبر بدهیم، اشاره می کرد و می گفت: نه! راه طولانی است، اذیت می شوند.
حتی به پرستاران گفته بود: خودتان را به زحمت نیندازید و زیاد به من نرسید، من فقط برای شهادت به اینجا آمده ام!
پس از چند روز تحمل درد، با سینه ای مجروح و پهلویی شکسته؛ هم چون مادرمان حضرت زهرا(س) به شهادت رسید. به ندای امام زمان (عج) لبیک گفت و به ملکوت پر کشید. شرافتمندانه ترین مرگ را که همان شهادت است، برگزید و نامش را برای همیشه در تاریخ جاویدان کرد.

 برای شادی روح شهدا به ویژه برادر عزیزم شهید اسماعیل سریشی صلوات

دفترچه یادداشت شهید 16 ساله که گناهان هر روزش رامینوشته

گناهان یک هفته او به قرار زیر میباشد؛

شنبه،بدون وضو خوابیدم  :

1شنبه،خنده بلند در جمع:

2شنبه،وقتی در بازی گل زدم احساس غرور کردم:

3شنبه،نماز شب را سریع خواندم:

4شنبه،فرمانده در سلام ازمن پیشی گرفت:

5شنبه،ذکر روز رافراموش کردم:

جمعه،تکمیل نکردن 1000 صلوات و بسنده کردن به 700صلوات

آیا شما به اعمال و رفتار خود فکر نمی کنید؟

آیا شما دفتر یادداشت برای یادداشت گناهان ندارید؟

کمی به گناهان خود فکر کنیم ، آیا ما گناهانمان شبیه به

گناهان آنها است ؟

خوشا به حال آنان که پروازشان اسیر هیچ قفسی نشد ،

و هیچ بالی اسیر پروازشان نساخت ...

خوشا به حال آنان که از رهایی رهیدند ،

و بالشان وبال جانشان نشد .

خوشا به حال آنان که .....

خوشا به حال ما ، اگر شهید شویم .

آرام آرام قاصدکهای رسیده از سفری دور ، همراه نسیمی مهربان به دشت آلاله ها می رسند .
هر قاصدک بر گلبن لاله ای می نشیند تا خستگی و رنج این سفر دور و دراز را برای لاله اش بازگو کند .
فرشتگان به ضیافت این دشت می آیند و بالهایشان را فرش راه قاصدکها می کنند.
اما!
کمی آنطرف تر، دل خستگانی که به پهنای دل آسمان گریسته اند تابوتهایی خالی را بر دوش خود حمل می کنند
با اینکه تابوت خالیست اما سنگینی عجیبی را بر پشتشان احساس می کنند
صاحبان آن تابوتها همان قاصدکها هستند که سبکبار! به سمت مقصد خویش پرواز کرده اند
اما چرا آنطرفتر صدای گریه می آید؟!
آن همه غم و سوختگی سینه برای چیست؟
انگار هر کسی نجوایی در گوش تابوتی دارد و روی آن چیزی می نویسد
شعر می نویسند؟
آرزوها و امیدها را می نویسند؟
از دل تنگی ها و قصه هجران می سرایند؟
از سختی هایی که کشیده اند؟
از نامردی ها و ناجوانمردی ها؟
از کسانی که حرمت نان و سفره را نگه نمی دارند؟
از بی درد ها ی بی غم و غصه که برای خوش گذرانی دو روزه دنیا کبوتر ها را در قفس زندانی کردند و به پرواز بی سرانجام آنان می خندند؟!
از لگدهایی که روی خونهای پاک کوبیده شده!؟
اما نه!
از رد پای خون گریزی نیست!
این خونها پاک شدنی نیستند
مگر می شود فراموش کرد آن همه پاکی
آن همه صفا و صمیمیت
رشادت
شجاعت
جوانمردی
و آن همه عشق خدایی را!!!
و او همچنان می نویسد.............
اما پهنه تابوت به وسعت همه درد دلهایش نیست
چرا که تابوت نیز دلتنگ پیکریست که از دیار غربت به دیار غربت!
سفر می کند...........
.
.
.
تو فرزند کدام نسل پاکی؟
تو از کدامین دشت روییده ای قاصدک!؟
چه کسی سینه دریاییت را پاره پاره کرده؟
کدام دست ناپاک خون پاک تو را ریخته؟
به کجا سفر می کنی؟
دور از خانه و شهر خویش؟!
دور از دستهای پینه بسته پدر و قلب شکسته مادر!؟
.
.
.
سبز و آباد باد! آن خاکی که سینه اش را آرامگاه پیکر پاک تو کرده
و خوش بر آن آسمانی که سایه بان آن خاک شده!
.
و ما باز هم شرمنده ایم

شهدا شرمنده ایم...

شهدا درمانده ایم...

شهدا جامانده ایم ...

برای شادی روح شهدا صلوات... 

خواهرم نگاه کن

تیر دشمن پای برادرم را چطور شکافته

اما خواهرم تیر بد حجابی تو قلب برادرم را می شکافت

زمانی ما دراردوگاهای اسارت چنان به دشمن میتاختیم که دشمن اظهار عجز وناتوانی میکرد ومعترف بود شما اسیر ما نیستید .بلکه ما اسیر شماییم !!!!

امروزدر مملکت خود چنان مارا گرفتار بروکراسی ومشکلات روز مره عمومی واجتماعی کردند که جرات حرف زدن وگرفتن حق قانونی خودکه همان حق قانونی است ناتوان وعاجز ازاظهار بیان مانده ایم .چه رسد که جایی مشخص جمع شویم واعتراضی کنیم!!!!

نمیدانیم به بعضی از دوستان چه پست ومال ومقامی دادند که اینقدر مهم ودوست داشتنی است که حاضر نیستند لحظه ای از آن دل بکنند وبه فکر دیگر دوستان آزاده بیکس وکار ومظلوم خود حرکتی کنند !!!! این پستها ومقامهای دنیوی کاری کردند که آدم صد دلباخته واسیرآن میشود. اما چه کنیم دست ما کوتاه خرما برنخیل ............. 24 سال گذشت وهمینطور میگذرد به اسم ما وشهدا وجانبازان چه شعارها وحرفهای قشنگی که بر زبان جاری نشد وچه ثروتها واموالی هاپولی که نشد وما فقط نظاره گر نظاره گره نظاره گر !!!! جلوی چشممان اموال مارا که به اسم ماست غارت میکننداما جرات اعتراض نداریم چه ظلمهایی که به ما نشد اما بازجرات اعتراض نداریم !!!

براستی دراین 24 سال آزادی از اسات چه چیزی به ما خوراندن که جرات هیچ کار واعتراضی نداریم ؟؟؟؟ تا جایی که بنده به یاد دارم نان کارگری پدر ودست رنج حلال خود را که با عرق جبین همراه بوده است را خوردیم اما نمیدانم چرا این نان ورزق وروزی جرات وشجاعت اسارت را از ما گرفته است ؟؟؟؟ 

سلام براسارت وشهدای گمنام اسارت یا لیتنی........