مهدی جان ! 

گر بیایی کویر خسته  شب

گلشن مهر و نور می گردد

گر بیایی به زیر پای طلوع

چاه ، راهِ  عبور  می گردد

گر بیـایی  سـتارگان  سحر

در نگاه تو رنگ می بازند

گـر  بیـایی کـبـوتـران  امـید

لانه ها را دوباره می سازند

آری ای صبح مهربانِ امید

مشـعـل  دلـفـروز  زیبـایـی

روحِ شعرِ ستاره و دریا

کعبه قـلب های شـیدایی

تو بیـا تا زِ پرتـوی رویت

شب تاریک ما سحر گردد

ورنه اِی مهرِ مهربان ، مهدی

بی تو هر لحظه تیره تر گـردد.